De bomen kleuren goud, rood en koper. De lucht wordt frisser. En langzaam, bijna onmerkbaar, laat de natuur los. Niet omdat de bladeren waardeloos zijn geworden. Maar omdat er anders geen ruimte komt voor nieuw leven.
In ons leven proberen we vaak het tegenovergestelde te doen. We houden vast. Aan gewoontes die ons allang niet meer dienen. Aan overtuigingen die ooit bescherming boden, maar nu vooral beperken.
Aan mensen of situaties die vertrouwd voelen, zelfs als ze ons geen goed meer doen.
Loslaten voelt eng.
Alsof je iets verliest. Alsof je faalt, of alsof je nooit meer iets nieuws zult vinden.
Maar kijk naar de bomen. Ze verliezen hun bladeren, staan een tijdje kaal, en groeien dan krachtiger terug dan voorheen. Niet ondanks het loslaten — maar dankzij het loslaten.
Misschien is dit jouw oktober.
De maand waarin je jezelf toestaat om iets zachts en liefdevols neer te leggen. Niet abrupt, niet met geweld, maar zoals een blad van een tak valt: met overgave.
Vraag jezelf deze maand eens af: wat mag ik laten vallen, zodat ik weer kan groeien?
0 reacties