Dat stemmetje: DAT KUN JIJ NIET!

Dat ging ik weer. Al jaren geef ik les en trainingen. Van jong tot oud met heel veel plezier. En altijd was men blij als ik er was. Mijn manier van lesgeven en voorlichting is altijd afgestemd op de doelgroep. Serieus maar met ruimte voor een kwinkslag en interactie tussen de deelnemers.

En dan vanuit het niets was hij er weer. Altijd in de vroege ochtend op de rand van m’n bed. Dat stemmetje, soms vlak voor een training, soms dagen eerder. Hij fluisterde: dit keer komen ze erachter dat je het helemaal niet kunt. Wie ben jij nou helemaal? Wedden dat ze het meteen zien als je je mond open doet. Loser!

Ik voelde mezelf ineenkrimpen. Zie je wel. Betrapt!! De stem was zo overtuigend. En met de regelmaat van iemand die steeds hetzelfde deuntje trommelt bleven de woorden zich herhalen.
Er kwam een knoop in mijn maag. Hierdoor werd mijn ademhaling oppervlakkiger. Mijn stem stokte terwijl ik nog geen woord hoefde te zeggen.

Ik herkende de stem direct. Het was die leraar met wie ik geen klik had. Hij vond me vervelend. Ik had vrijwillig een lager opleidingsniveau gekozen omdat mijn vriendinnen ook naar die school gingen. Daar vond hij wat van. En ik, ik had eerlijk gezegd niet veel uitdaging op school en ging andere dingen doen. De cijfers waren meestal goed, dus ik maakte me nooit zoveel zorgen. Als er dan wel eens een wat minder cijfer tussen zat, pakte de leraar dat aan om mij neer te sabelen. Zie je wel, jij bijdehandje, je denkt dat je slim bent, maar dit cijfer bewijst maar weer eens het tegendeel.

Deze woorden nestelden zich in mijn onderbewustzijn. En steeds weer kwamen ze naar boven als ik aan niets nieuws begon. Dat kon een opleiding zijn of een opdracht. Hij beheerste mijn leven. Ik durfde geen nieuwe stappen meer te zetten.
Wat was er toch mis met mij? Waarom steeds weer die stem? Ik ging op zoek. Al snel kwam ik uit bij het imposter syndroom. Dat betekent dat ik mij een oplichtster voelde. Alle stukjes vielen op z’n plaats. Nu nog zoeken naar een oplossing. Dat bleek nog niet zo eenvoudig. Bij de hulp die ik zocht kwam ik steeds weer uit bij praten en nog eens praten. Maar in plaats dat het mij hielp bevestigde het alleen maar.

Tot ik bij de opleiding Body Mind Release (BMR) terecht kwam. Deze opleiding deed ik omdat ik vaak bij mijn cliënten die ik als counselor begeleidde bemerkte dat praten en herhalen bevestiging betekende. Hierdoor verliepen trajecten lang. Bij BMR ga je niet in de bevestiging of ruim je op maar gooi je weg. Ballast die je beperkt bewaar je niet. Dat is nutteloos en lost niets op. Door weg te gooien komt er ruimte voor gevoelens waar je wel vreugde en vooruitgang kunt halen.
Door zelf het hele traject te doorlopen kwam ik erachter dat ook ik los kon laten. Na drie weken waren de rare dromen minder. Toen mij gevraagd werd een lezing te geven was er niemand die mij in de vroege ochtend wekte om mij te vertellen dat ik het niet kon. De leraar was met pensioen en ik…. Ik had het vertrouwen in mijzelf hervonden. Heel soms is hij er weer. Alsof er een reünie is waar ik hem tegen kom. Nu weet ik wat ik moet doen. Ik struikel dan wel maar val niet meer.