Bijna 38 was ik toen mijn hart begon te spreken. Het was wakker geschud na jarenlang door het hoofd te zijn geleid. Mijn hart had heel even echte liefde gevoeld en wilde die houden. Het voelde warm en fijn. Maar mijn hart was gekwetst. Gekwetst door het leven, door mensen. Daarom had mijn hoofd besloten nooit meer liefde toe te laten. Liefde deed immers zeer. ALTIJD. Mijn hoofd had een muur opgebouwd rond mijn hart. Om het te beschermen. Heel zorgzaam en lief van mijn hoofd maar eigenlijk had ik er nooit om gevraagd. Toch vond mijn hoofd dat het beter was zo. Geen hartzeer meer. Hoe fijn was dat?
Ik besloot de discussie voor mijn hart aan te gaan. Ja, mijn hoofd had gelijk dat ik geen hartzeer meer had gehad omdat ik niemand meer over die muur liet komen, maar het maakte mij ook eenzaam. Ik was in al die jaren de verbinding met de mensen om mij heen en zelfs met mijzelf kwijtgeraakt. De leegte van disconnectie deed meer zeer dan hartzeer ooit kon doen. De leegte en kou zorgden ervoor dat ik geen liefde en aandacht meer kon geven en ontvangen vanuit mijn hart. Dat vrat aan mij. De muur die eromheen stond hield alles en iedereen op afstand. Ik snapte best dat mijn hoofd dit met alle juiste redenen had gedaan maar het effect was dat ik geen liefde meer kon geven, voelen of ontvangen. Wie was ik zonder gevoelens van liefde? Mijn hoofd dat altijd scherp is had even geen antwoord. Dit had hij niet verwacht. Decennia lang had hij leiding gegeven en nu dit. Mijn hoofd vroeg mijn hart of het wist wat de consequenties konden zijn van het neerhalen van de muur. Mijn hart kon weer gekwetst worden. En dat zou weer zoveel pijn doen. Was het soms te lang geleden dat mijn hart zich niet meer kon herinneren hoeveel pijn het geleden had?
Nee dat was mijn hart niet vergeten, maar niet leven en werken vanuit mijn hart zou mijn leven zo leeg houden. Mijn hart volgen betekende liefhebben, keuzes maken, springen in het diepe zonder dat je weet wanneer de bodem komt. Van mijn hobby mijn werk maken. Mensen in verbinding stellen met zichzelf. Laten voelen met hun hart! Dat was voor mijn hart leven. Achter die muur zou mijn hart altijd in de schaduw staan. Niet kunnen groeien of zich warmen aan het licht.
Mijn hoofd sputterde tegen maar tegen zoveel hartenkracht kon het niet op. Hij wist dat mijn hart zichzelf vanaf nu ging volgen. Mijn hoofd besloot dat hij dan beter naast het hart kon gaan staan. Af en toe een waarschuwend signaal afgeven. Maar verder liet hij mijn hart gaan.
Het resultaat nu meer dan twintig jaar later is dat ik al heel lang samen ben met de liefde van mijn leven. Ik ben mijn hart gevolgd in waar ik woon. Weg van de grote stad in de ruimte en rust van een dorp. Ik heb van mijn hobby mijn werk gemaakt waardoor ik dagelijks mensen help in de zoektocht naar de verbinding met hun hart.
Natuurlijk is niet alles tegelijk en vanzelf gegaan. Ik heb krassen gekregen op mijn hart, maar ze zijn niet zo pijnlijk als de leegte van alleen leven achter een muur. Mijn hart voelt dat het er mag zijn, het leeft, groeit en geeft warmte aan allen die het willen ontvangen.
0 Reacties