Iedereen draagt littekens uit het verleden met zich mee. Voor sommigen zijn deze littekens zichtbaar, voor anderen onzichtbaar, diep verankerd in hun ziel. Voor mij was het een klein meisje, een jonger deel van mijzelf, dat door pijn en verdriet werd gekenmerkt. Dit kleine meisje woonde diep in mijn hart, gehuld in angst en onzekerheid.
Elke keer wanneer ze een mogelijke dreiging voelde, reageerde ze heftig. Ze huilde, gilde en trok zich terug in haar schulp. Ik noemde haar mijn kleine krijsertje Deze uitbarstingen waren niet alleen moeilijk voor haar, maar ook voor mij als volwassene. Ze maakten me bang, onzeker en soms zelfs verbitterd. Ik worstelde met haar pijn en voelde me vaak machteloos.
Leren luisteren naar je innerlijke ik
Na verloop van tijd besefte ik dat ik haar niet kon blijven negeren of onderdrukken. Haar verdriet was immers mijn verdriet. Ik moest leren luisteren naar haar, begrijpen waar haar angst en pijn vandaan kwamen. Dit proces was niet eenvoudig. Het vereiste geduld, mededogen en zelfreflectie. Ik begon te communiceren met het kleine meisje in mij. Ik stelde haar gerust, vertelde haar dat het oké was om bang te zijn, maar dat ik er nu was om haar te beschermen. Langzaam maar zeker begon ze mij te vertrouwen. Haar huilen en gillen werden minder frequent en minder intens.
De regie terugnemen
Het luisteren naar mijn innerlijke kind was een cruciale stap, maar het was net zo belangrijk om de regie over mijn eigen leven terug te nemen. Ik moest haar laten zien dat ik sterk genoeg was om ons te beschermen en te leiden. Dit betekende dat ik bewuste keuzes moest maken, grenzen moest stellen en voor mezelf moest opkomen. Elke keer dat ik een stap zette in de richting van zelfzorg en zelfliefde, voelde ik hoe het kleine meisje in mij rustiger werd. Ze begon te zien dat ze niet langer alleen was, dat er iemand was die van haar hield en voor haar zorgde.
Heel zijn en houden van jezelf
Op een dag gebeurde er iets bijzonders. Het kleine meisje in mij, dat zo lang mijn hart had vastgehouden, gaf het terug. Het was een moment van heelheid en zelfliefde. Ik voelde hoe de angst en onzekerheid die mij zo lang hadden gekweld, begonnen te vervagen. In plaats daarvan kwam er een gevoel van vrede en zelfacceptatie. Ik ben nog steeds onderweg. Het proces van heling en zelfliefde is een voortdurende reis. Maar ik weet nu dat ik niet langer vastzit in mijn verleden. Het kleine meisje in mij is niet langer bang, en ik ben niet langer gevangen in haar angst. Samen, hand in hand, kijken we nu naar de toekomst. Sterker, wijzer en vol vertrouwen.
Conclusie
De reis naar zelfliefde en heelheid is vaak een moeilijke en pijnlijke weg. Maar door naar ons innerlijke kind te luisteren en de regie over ons eigen leven terug te nemen, kunnen we de wonden van het verleden helen en een leven van vrede en zelfacceptatie leiden.
0 reacties